Rozdział Czwarty

„Lecz Nieśmiertelni pragnęli władzy i oddalali się od Zahry. A ta, choć ich miłowała, poczuła gniew”

Kamieniołom Ome

    Wszystkie jego myśli, były związane z czynnością, jaką wykonywał. W górę i w dół, wdech, wydech. Młot wędrował zgodnie z jego każdym ruchem, tak samo jak ból w kręgosłupie, który dawał o sobie znać. Ignorował go już od wielu godzin, nie mógł pokazać, że coś go gnębi, od razu zostałby stracony. Tak jak stary Bert, dwa dni temu. Do tej pory opłakiwał wiernego towarzysza, ale nie tutaj, nie, gdzie strażnicy obserwowali jego poczynania. W swojej celi, na pryczy, mógł okazać trochę słabości, jednak przy pracy, byłoby to samobójstwem.

    Żar lał się z nieba strumieniem, czuł na skórze nowe poparzenia. Już widział jak jego naskórek odchodzi po raz kolejny od ciała. Pięć lat przebywał, w Ome, dostał się tu rok po tym, jak ta suka, Demeter podbiła Vizanx i zabiła jego wuja. Zaledwie po roku znudził się jej, jako kochanek i zabawka. Znudziły ją ciągłe tortury, którymi zmuszała go do posłuszeństwa. Gdy nie był już potrzebny, wyrzuciła go tutaj, wśród zbrodniarzy i zdrajców. Nie był żadnym z nich. Nigdy nie zdradził kraju, ani poddanych. Był wierny prawu i Bogini. Ale teraz musiał walczyć o przetrwanie jak inni. Zadawalać się resztkami, które rzucali mu strażnicy.

    Po nocach śniła mu się wolność i zemsta. Ale za każdy razem, gdy widział śmierć Demeter, w jego umyśle pojawiała się twarz. A największą uwagę, przykuwały oczy, ciemne, mroczne. Nie czarne, a hebanowe.

    Oczy Ciemności.

    Gdy się budził, przepełniała go tęsknota do tego spojrzenia. Zimny pot spływał mu po ciele, a serce biło, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Jakaś nieznajoma siła, przyciągała go do mocy, którą obiecywały te oczy. Łaknął jej jak wody i powietrza.

    Dźwięk gongu wyrwał go z rozmyślań. Czekała go przerwa, z ulgą rzucił młot na spaloną od słońca ziemię i ruszył z resztą więźniów za strażnikami. Jego ciało nie było tak silne i umięśnione jak kiedyś. Słabł z dnia na dzień i czuł, jak energia z niego uchodzi. Praca w słońcu również go zmieniła, jego cera teraz zniszczona i spalona była od jego promieni. Niegdyś piękne, wypielęgnowane dłonie, teraz nosiły odciski od młota. Włosy stały się matowe i cały czas były w strąkach. Nie płakał jednak nad tym, co utracił, a było tego wiele, pragnął jedynie, by za to, co zostało mu odebrane, ktoś poniósł karę. A tym kimś była lodowata, pozbawiona uczuć władczyni Laary, a teraz również i Vizanx. Na myśl o tym, co ta suka, mogła zrobić z jego krajem, jego zęby się zaciskały, a paznokcie wbijały się w skórę na dłoniach.

    Strażnik wprowadził go do celi, która znajdowała się w jednej z jaskiń. Jeszcze dwa dni temu, dzielił ją z Bertem, dziś był sam. Cisza go przygnębiała, myśli, które biegły swoim trybem, przyprawiały mu ból. Pragnął, aby pozbawiono go również uczuć, by stać się tylko cieniem. Bez serca, które kuło, gdy wspominał, bez umysłu, który nie miał ujścia. Modlił się do Zahry, by go zabrała. Byłby wolny, choć przy jej Ścieżce. Łańcuch załomotał, gdy położył się na pryczy. Ogniwa były mocno połączone magią, przez pierwsze dni pobytu w Ome, starał się je rozerwać. Później stracił nadzieje. Tęsknił do dawnych lat i leżąc po ciemku w samotności, prosił o pomoc. Wiedział, że ona nie nadejdzie, nikt mu nie ulży, ale słowa prośby, wypowiedziane w myślach, dawały mu ulgę. Jego powieki opadły, a pod nimi zobaczył te utęsknione oczy. Ciemność zawsze kojarzyła mu się z nieodgadnioną potęgą, a oto owy wzrok był tego uosobieniem. Podłożył ramiona pod głowę i uśmiechnął się do swoich myśli. Ktokolwiek był właścicielem tego spojrzenia, musiał być kimś wyjątkowym.

   

kraj Laary

    Służba schodziła jej z drogi. Mogłaby ich zetrzeć na proch, a później ich resztki wyrzucić przez okno. Dałoby jej to satysfakcję, ale na krótko. Emocje by opadły, ale to nie ciała służących chciałaby mieć pod swoimi stopami. Pragnęła śmierci Sulikty i tej, która doprowadziła do jej uwolnienia.

    Jedyny strażnik, który przeżył, opisał tę osobę, jako ducha, powiew w czarnej szacie. Ludzie szeptali po kątach o Aniele Śmierci, który przechytrzył ich królową. Marzyła, aby pod jej palcami znalazło się ciało, które mogłaby rozerwać na strzępy. Ogarnęła ją furia i chęć mordu. Przed oczami widziała morze krwi, swoich wrogów.

    Już niedługo, mówiła w myślach, jeszcze trochę i wszyscy, którzy stoją jej na drodze ku władzy absolutnej, znikną. Widziała to w swoich wizjach, czuła w każdym oddechu. Laara, była już jej, Vizanx, również. Fuuz nie był nawet problemem. A później tylko Wschodnie Wrota i Hell.

    Jej wargi wykrzywiły się w przerażającym uśmiechu, gdy przekraczała próg swojej sypialni. Od razu poczuła obecność drugiej osoby. Gwałtownie odwróciła się w kierunku lewego rogu. Dopiero po chwili rozpoznała owego osobnika. Zlewał się z otoczeniem jak kameleon. Granatowy, kunsztowny strój, idealnie opinał wysportowaną sylwetkę. Czarne włosy, zostały zaplecione w gruby warkocz. Wyglądałby jak manekin, gdyby nie fiołkowe oczy, które lśniły niezdrowo i zmysłowo przebiegały po jej osobie.

    - Tallin – wyszeptała Demeter, robiąc krok w stronę mężczyzny.

    Ten uśmiechnął się jedynie i ignorując zmierzającą w jego stronę kobietę, przeszedł przez pomieszczenie i rozsiadł się w miękkim fotelu.

    - Nie przyszedłem tu dla przyjemności Królowo.

    - A szkoda – odpowiedziała, zatrzymując się przy nim.

    Stanęła za oparciem mebla i zaczęła delikatnie masować ramiona mężczyzny. Ten, jakby odtajał pod jej dotykiem. Złapał jedną z jej dłoni i złożył na niej subtelny pocałunek.

    - Nie teraz Pani – wyszeptał – Mam dla ciebie informacje.

    Demeter w momencie zesztywniała i wyrwała rękę z jego uścisku. Okrążyła fotel i stanęła przed nim, wbijając w niego wzrok.

    - Jaką?

    - Podążyłem za mocą, którą wychwyciłem nieopodal więzienia. Nawiasem mówiąc, Ścieżka Zahry, ostatnio stała się niebywale niebezpieczna.

    - Do rzeczy Tallinie! – warknęła kobieta.

    Mężczyzna niespiesznie podniósł się na nogi i stanął obok niej.

    - Moc była wyrazista przez część drogi, później znikała, aż całkowicie się rozpłynęła.

    - To jest niemożliwe! – Złapała ramię Tallina i mocno je ścisnęła – Magia ciągle płynie, nie da się jej zatrzymać, czy też zatuszować!

    - Mówię, jak było Królowo. – Wzruszył ramionami – Nie mogłem podążyć za czymś, czego nie było.

    W duszy Demeter zapłonął ogień gniewu, który uwidocznił się w jej niebieskich oczach. Momentalnie jednak stały się lodowate. Kobieta podeszła do okna i zacisnęła palce na parapecie. Jej długie, wypolerowane paznokcie z denerwującym dźwiękiem jeździły po kamieniu, zostawiając na nim rysy. Przeklinała Sulikte i to, co ukrywała przez te wszystkie lata. Powinna już dawno zgładzić matkę, teraz już było na to za późno. Lecz, ktokolwiek pomógł Sulikcie, poniesie z nią karę. A jedyną cenę, którą ona wyznaczy, za ten postępek, będzie śmierć.

    - Tallinie – odezwała się Demeter niebezpiecznie spokojnym tonem – Zwołaj Radę Czarnych*.

    Mężczyzna poruszył się za nią niespokojnie.

    - A co, jeśli zaczną zadawać pytania?

    Królowa odwróciła się do niego, a on musiał zmusić wszystkie mięśnie i nerwy, by nie zrobić kroku w tył.

    - Powiedz im wtedy, że jeśli chcą, nadal mieć pełne kieszenie monet, mają się stawić jak najszybciej w Kaitu*.

    Tallin złożył niski ukłon i rzucając Demeter ostatnie, przelotne spojrzenie, wyszedł z komnaty. Królowa natomiast ruszyła ku ścianie, naprzeciwko drzwi. Minęła łóżko i delikatnie dotknęła kotar, zawieszonych za nim. Następnie chwyciła ich kraje i odciągnęła od muru. Za kunsztowną tkaniną, były ukryte drzwi. Proste, wykonane z dębu i brzozy. Demeter złapała za żelazną klamkę i napełniła ją swoją magia. Dopiero wtedy zamek został otwarty. Przekroczyła próg i znalazła się w małym pomieszczeniu. Naokoło komnaty, postawione były świeczniki, ze świecami, a na samym środku stał stół, na którym położona była misa z tajemniczo pachnącą substancją i nóż. Kobieta zapaliła każdą ze świeczek i stanęła przed naczyniem. Wzięła do ręki lśniące ostrze, a następnie jednym ruchem nacięła swoją dłoń. Krople krwi pomału kapały do misy, zabarwiając, znajdującą się w niej ciecz, na czerwono.

    - Pokaż się – rozkazała i z pożądaniem w oczach, patrzyła na dno naczynia.

    Po pewnym czasie, każdy w pałacu, usłyszał przerażający, ni to wrzask, ni to śmiech, Królowej.

* * *

Jest to, jak na razie, najkrótszy rozdział, jaki napisałam. A mimo to, bardzo mi się podoba. Może, dlatego, że wszystko zaczyna mi się układać w głowie i wiem jak rozwinąć poszczególne wątki.

W każdym bądź razie, zapraszam was do komentowania. Czekam na waszą opinię. 

Nie mam pojęcia, kiedy ukaże się nowy rozdział. Albo opublikuję go za tydzień, lub w ostateczności za dwa. Mój czas jest ostatnio bardzo ograniczony, czasami nie mam nawet, kiedy do was wpaść. Dlatego proszę, by każdy, u kogo mam zaległości, napisał mi to, pod tym rozdziałem.

PS. Słowa oznaczone gwiazdką („*”), są wyjaśnione w „Słowniczku”.

Pozdrawiam.