Rozdział Trzeci

włączcie "trójkę" w odtwarzaczu:)

„Nieśmiertelni to rasa, która została umiłowana przez swoją Boginię. Kochała ona swoje dzieci i przesyłała im swoje dary”

kraj Laary

    Ulice miasta były jeszcze pogrążone we śnie. Ludzie trwali bezpiecznie w swoich domach. Każdy człowiek w swoim własnym świecie. Każdy z własnym przeznaczeniem. Jak łatwo było przewidzieć ich całe życie, monotonne, ale pewne. Ona nie mogła powiedzieć tego samego o swoim. Choć miała niejaką władzę nad czasem, daną jej przez Zahrę, nigdy nawet nie próbowała jej wykorzystać. Ile to już lat odkąd została wybrana na Matkę. To smutne, że nawet tego nie potrafiła sobie przypomnieć. Pomału ona sama stawała się czasem, a to odcisnęło piętno na jej ciele i duszy. 

    Słońce leniwie zaczęło spoglądać na świat, co kazało jej się pospieszyć. Nie mogła sobie pozwolić na błąd. Była potrzebna, obiecała dopełnić przeznaczenie. Jej długi czarny płaszcz z kapturem, który miała nasunięty na głowę, zafalował, gdy przyspieszyła kroku, spod kaptura można było dostrzec ciemne włosy przyprószone siwizną, które rozwiały się pod wpływem ruchu. Uliczki wydawały się martwe o tej porze dnia. Przygnębiające były szare chodniki i śmieci porozrzucane na bruku. Pamiętała jeszcze czasy, gdy ten kraj był prawdziwym rajem. Mieszkańcy z radością w nim mieszkali, a podróżni zawsze odpoczywali w karczmach. Targ był wtedy kolorowy i wesoły. To wszystko było jednak tylko cieniem przeszłości. Nic nie zostało z tego uroczego państwa. Zostało ono zniszczone w dniu, kiedy Laara stała się nagrodą zimnej królowej.

    Odgoniła jednak od siebie przygnębienie i ruszyła dalej. Słońce jak złodziej wychylało się pomału nad horyzont. Matka grała z nim w chowanego. Jak duch przesuwała się w cieniu. Żeby wypełnić misję, musiała pozostać niezauważona. Zatrzymała się gwałtownie i praktycznie zlała się z ciemnym murem. Tuż zza zakrętu wyłonił się strażnik. Przystanął, zmarszczył brwi i zaczął nasłuchiwać. Kobieta wstrzymała oddech i czekała. Mężczyzna w mgnieniu oka odwrócił głowę w jej kierunku, jakby widział skuloną Matkę Czasu. Ona natomiast zesztywniała i zaczęła prosić Zahre o cud. To tylko mogło ją uratować, nie miała drogi ucieczki. A mimo, że była wysoko postawioną kapłanką bogini, nie dysponowała siłą, by pokonać żołnierza. Zacisnęła dłonie na czarnym materiale, ale gdy strażnik wszedł praktycznie w uliczkę, rozległ się krzyk, a następnie wiele przekleństw. Strażnik odwrócił się i ruszył biegiem w przeciwną stronę. Matkę zalała fala ulgi, tak wielka, że praktycznie zbiła ją z nóg. Podtrzymała się jednak ściany i upewniwszy się, że ulice są puste, wznowiła swoją podróż.

    Po paru zakrętach była na miejscu. Mur wydawał się jedynie przeszkodą, ale to właśnie on stanowił cel. Kobieta wyciągnęła z kieszeni płaszcza mały, lśniący kamyczek i włożyła go pomiędzy cegły. Teraz mogła jedynie czekać.

    Nie wiedziała, czemu rzuciła kamieniem w tego strażnika. Wydawało jej się to właściwe. Wydawało jej się, że kobieta ukryta w cieniu potrzebuje pomocy a ona lepiej niż ktokolwiek inny wiedział jak to jest, znaleźć się w pułapce. Dlatego wzięła zbrojnego na siebie, a teraz biegła ile sił miała w nogach, żegnana przekleństwami mężczyzny. Była zwinna, znała miasto, była pewna, że ucieknie. Potrafiła odnaleźć każdą kryjówkę złodziejaszków, poza tym ten strażnik ruszał się jak mucha w smole. Gdyby nie miecz nawet ona mogłaby go pokonać. Jej krótkie nogi ruszały się z zawrotnym tempie.

Z gracją przeskoczyła przez drewniane ogrodzenie i skręciła w Ulicę Wisielców. Nawet żołnierze królowej nie zapuszczali się w te strony. Bali się, że mogliby spotkać Miejską Wiedźmę. Nie pierwszy raz dziękowała za te przerażające historie o kobiecie, która jednym spojrzeniem mogła zmienić człowieka w kamień. Gdyby tylko wiedzieli, że owa wiedźma, to niegroźna staruszka, która jedynie ma niewielką moc uzdrawiającą. Jednak mieszkańcy biednych ulic nie prostowali powstałych plotek. Gdyby nie one, już dawno by pomarli. Lekko zmachana, zniknęła w dziurze muru, rozpadającego się budynku. Gdy tylko wskoczyła do środka, ciszę poranka przerwał przeraźliwy wybuch. Odwróciła się gwałtownie i już miała wyjrzeć na, zewnątrz, gdy silne ramię złapało ją w pasie, a dłoń zakryła jej usta. Szarpnęła się do przodu, ale trzymający ją przeciwnik, był niebywale silny.

    - Uspokój się królewno, to tylko ja. – Usłyszała szept tuż przy swoim uchu.

    W momencie znieruchomiała, a stojący za nią osobnik wypuścił ją z objęć. Dziewczynka obróciła się i ujrzała znajomą twarz. Oblicze, którego nie wstydziłby się żaden potwór. Skóra spalona od ognia i kwasu, była zdeformowana i przypominała roztopiony wosk. Jedno oko zakrywała opaska, zaś drugie naznaczone było blizną. Długie do łopatek czarne włosy, spływały strąkami. Ona jednak się nie obawiała tej twarzy, zbyt dobrze znała jej właściciela.

    - Prosiłem, byś się nie włóczyła królewno – odparł mężczyzna, rzucając jej rozgniewane spojrzenie.

    - Przepraszam Lock, ja po prostu… - przerwała i wbiła wzrok w swoje bose stopy.

    Obawiała się spojrzeć na opiekuna. Wiedziała, że go zawiodła, łamiąc polecenie. Jednak miasto ją przyzywało, przygody, które można odkryć i miejsca, które można zobaczyć.

    - Lito, musisz mi obiecać, że nie wystawisz nosa za drzwi domu.

    Dziewczynka spojrzała na mężczyznę i od razu uciekła spojrzeniem w bok. Lock nie rozumiał, że ona tylko spełniała prośbę przyjaciółki. Choć wiedziała, jak opiekun zareaguje na jej imię, postanowiła spróbować.

    - Ale Callea…

    - Tylko nie ta zmyślona przyjaciółka – jęknął Lock i zgromił podopieczną wzrokiem.

    - Ona nie jest zmyślona! – wykrzyknęła Lita i ku swojej frustracji tupnęła nóżką – Jest prawdziwa i mnie odwiedza!

    Mężczyzna przewrócił okiem i pogłaskał dziewczynkę po krótkich rudych lokach.

    - Tak, oczywiście – powiedział i kręcąc głową, ruszył w głąb pomieszczenia.

    Lita wiedziała, że Lock jej ponownie nie uwierzył. Nigdy nie wierzył. Ale ona mówiła prawdę, Callea żyła. A Lock był za głupi, by zrozumieć cokolwiek. Nadal naburmuszona podążyła za opiekunem.

    Dni zlewały się w jedno, upływ czasu przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Cały czas trwała w zawieszeniu i pułapce swego istnienia. Jako Nieśmiertelna mogła tkwić w tym więzieniu po kres Rutenu. Wolno odchodzić od zmysłów, stawać się obłąkaną i zatracić się w Nicości. Być szeptem przy Ścieżce Zahry. Nie chciała takiego istnienia, już wolała odnaleźć drogę do Hell, jako żyjący demon.

    Przebiegła wzrokiem po celi i w jej oczach zalśniły łzy. Z piątki żołnierzy, został tylko jeden. Jej wierny strażnik i towarzysz, Sivel. Był blady, nic nie pozostało, po tym wspaniałym żołnierzu. Niegdyś silny, postawny mężczyzna, teraz wrak tamtego człowieka. Jego blond kosmyki straciły swój blask, a oczy w kolorze nieba po burzy, nie miały już tej iskry optymizmu. Czterech pozostałych strażników połączyło się już z Boginią. Sulikta miała tylko nadzieję, że odnaleźli spokój w jej ramionach.

    Mocniej otuliła się kocem i przymknęła powieki. Ona również się zmieniła. Włosy, które kiedyś były jej dumą, teraz były postrzępione, kolor całkiem znikł, tak, że był prawie bezbarwny. Była chuda, nie szczupła, ale wychudzona. Nie pierwszy raz próbowała wykorzystać resztki mocy, by przywołać mniej bolesne obrazy w czasie snu. Ściany lochu pożywiały się jej energia, była ich esencją. Na samą myśl o tym, do jej gardła podchodziły mdłości, a żołądek kurczył się boleśnie. Przed oczami zaczęły jej się pojawiać mroczki i wiedziała, że zbliża się czas, gdy opadnie w objęcia otępienia. Z determinacją, zaczęła się kurczowo trzymać świadomości.

    - Królowo. – Przy jej boku pojawił się Sivel i patrzył jej w oczy z nieskrywaną troską.

    Kobieta podniosła dłoń, by pogładzić go po policzku, gdy fundamentami więzienia, wstrząsnął wybuch. Oboje podnieśli się do pozycji stojącej i trwali w wyczekiwaniu. Magia unosiła się i opadała, krzyki rozbrzmiewały wokół.

    I nagle wszystko ucichło.

    Jak za sprawą zaklęcia, zapanowała cisza. Sulikta przybliżyła się do mężczyzny, a ten objął ją ramieniem, gotując się na atak. Drzwi lochu wyleciały z zawiasów, a pomieszczenie rozświetlił lśniący kamyk. W otworze stanęła postać w kapturze i podniosła ku górze świecący przedmiot. Królowa otworzyła szeroko oczy i zachwiała się na nogach. Dobrze znała tę twarz. Choć pojawiły się na niej nowe zmarszczki, wszędzie rozpoznałaby te tryskające wiedzą szafirowe oczy.

    - Matka Czasu – wyszeptała Sulikta, próbując zrobić krok w stronę kobiety.

    Sivel w ostatniej chwili zdążył złapać ją przed upadkiem.

    - Witaj Sulikto, dobrze cię widzieć całą, po tylu latach – zabrała głos Matka – Jednak to niedobry czas na rozmowy.

    Żołnierz od razu przystąpił do działania, złapał w pasie Królową i kiwnął na Matkę Czasu. Ta ruszyła przodem i już po chwili przedzierali się przez plątaninę korytarzy. Na kamiennych posadzkach, leżały nieruchome ciała zbrojnych. Ich twarzy zastygły w wyrazie zaskoczenia i strachu. Matka nie zwracała na nie uwagi, jakby w ogóle nie istniały. Wiedziała, że Demeter wkrótce się dowie, co się wydarzyło. Chciała być daleko, gdy jej gniew ujrzy światło dzienne.

    - Matko – usłyszała za sobą słaby głos Królowej – Ile czasu minęło?

    Kapłanka nie odpowiedziała od razu, skupiona na ucieczce. Każdy zakręt powodował u niej przyspieszone bicie serca.

    - Matko?

    - Dwanaście, od twojego uwięzienia – odpowiedziała w końcu kobieta, gdy dostrzegła przejście w murze.

    - Nie o to pytam.

    Matka Czasu zerknęła na Sulikte, a w jej spojrzeniu zobaczyła nadzieję i lęk przed odpowiedziom.

    - Dziesięć – przerwała – Dziesięć lat, odkąd Zahra objawiła nadzieje.

    W jasnych oczach zalśniły łzy.

    - Jaka ona jest?

    - Nie tutaj, Królowo. – Pokręciła głową kapłanka i przeskoczyła przez stertę kamieni, by dostać się na ulicę.

    Sivel poszedł w jej ślady, pomagając również Sulikcie. Następnie ruszyli biegiem przez zaludniające się miasto. To Matka Czasu otworzyła przejście ku Nicości. Chwyciła żołnierza za ramię, by dalszą podróż pokonać Ścieżką Zahry. Miała tylko nadzieję, że Demeter nie wyczuje jej magii i nie podąży za nimi.

* * *

Rozdział, mam nadzieję lepszy niż poprzedni. Starałam się pisać bardziej wyraziście.

Freya, postanowiłam skorzystać z twojej rady. Dlatego też kolejne rozdziały będą się pojawiać w weekendy *plus-minus*

Shauu, mam wielką nadzieję, że tym razem dobrze stawiałam kropki w dialogach, jak i lepiej poszły mi opisy.

Serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze. Jestem bardzo szczęśliwa, widząc ich taka ilość. Poza tym kazda rada przez was napisana, bardzo mi pomaga.
W słowniczku pojawiły się nowe opisy:)

A teraz czekam na waszą opinię.