Rozdział Pierwszy

„ I Zahra stworzyła szklaną szkatułkę, w której zaklęła swoją moc. Dała ją Ovie, swojemu krukowi, by ten zaniósł ją na ziemie Rutenu”

kraj Laary

Wchodząc do Sali zauważyła jak wiele się w niej zmieniło. Zniknęły obrazy jej wielkich przodków, zniknęły jasne gobeliny, utkane przez Matkę Tkaczek, zniknęło całe ciepło tego miejsca. Ściany przemalowano na ciemny granat, a na nich wisiały jedynie świeczniki z płonącymi się świecami. Kobieta poczuła jak wzdłuż jej kręgosłupa przebiegają dreszcze. Zrobiono z jej ukochanego miejsca trupiarnię. Zimną komnatę bez duszy. Tyle lat, chwil spędziła w tych ścianach. Zawsze były one dla niej ukojeniem. A teraz ujrzała jak zabito coś, co było dla niej tak drogie. Zwolniła, nie chciała wchodzić głębiej, nie chciała widzieć nic więcej. Poczuła jednak uderzenie z tyłu, które popchnęło ją dalej. Rzuciła wrogie spojrzenie strażnikowi, który ruchem dłoni kazał jej się pospieszyć.

Westchnęła z bólem i zaczęła stawiać kolejne kroki. Więc to jej kolejna tortura, próba złamania jej woli walki i życia. Zaczęła się obawiać, czy aby tym razem Jej się to nie uda.

Nie, skarciła się w myślach, nie może się poddać. Przecież ma jeszcze nadzieję. Słowa przepowiedni, która może się spełnić. Jeśli tylko się nie ugnie. Jeśli…

Zatrzymała się i wbiła wzrok przed siebie. Ten widok ją zabolał. Ogarnęła ją furia, burza w sercu.

Na podwyższeniu stał tron. Ale to nie był ten tron, co kiedyś, nie ten, w którym ona zasiadała. Pamiętała go jeszcze, jego budowę. Zrobił go dla niej sam Ojciec Rzemiosła. Pamiętała to miękkie drewno, pasujące idealnie do niej. Drewno drzewa Egi.

To, co widziała teraz przed sobą to było zwykłe krzesło. Bez żadnej energii, uczuć. Ale nie to było przerażające, ale materiał, z którego powstał. Zbudowany z kości. Z ludzkich kości. Poczuła gorycz w ustach. Więc to zostało z ludzi, którzy walczyli po jej stronie, ale polegli. Jej oddech przyspieszył, a żołądek niebezpiecznie się skurczył. Odwróciła wzrok.

- Widać, że podoba ci się nowy wystrój.

Kobieta szybko podniosła wzrok na postać wychodzącą zza kotary. Była to młoda kobieta. Złote loki opadały na odsłonięte przez suknię blade ramiona. Niebieskie oczy były szeroko rozwarte i igrały w nich iskry, które groziły, że mogą przeobrazić się w ogień. Jej suknia idealnie podkreślała jej sylwetkę. Była piękna, niejeden mężczyzna poszedłby za nią wszędzie. Nie jeden poszedł, nawet do Piekła.

Jej uroda była jednak złudna. Mamiła dobrocią i uczuciem. A pod tą powłoką czaiło się prawdziwe okrucieństwo. Tym był Ona. Ta, co podstępem zdobyła koronę jej kraju, co wybiła jej poddanych, która ją więziła i katowała bez litości. To ona, Demeter Sanvali. Jej córka.

- Och, gdzie moje maniery. – na tę drapieżną twarz wypłynął uśmiech. – Sulikto, może usiądziesz?

Kobieta patrzyła na swoją rodzoną córkę i zastanawiała się jak przez tyle lat udawało jej się ukrywać swoją prawdziwą naturę. Do dnia, w którym nie zaatakowała widziała w niej swoją ukochaną córeczkę. Krew z jej krwi, moc z jej mocy. Jakże mogła się aż tak pomylić?

- Może uczynisz mi ten zaszczyt i zjesz ze mną kolację…matko? – ton Demeter nie pozostawiał wątpliwości, że to nie sugestia, to był rozkaz.

Sulikta nie odpowiedziała, ale ruszyła za córką w stronę stołu. Usiadła na krześle, za którym od razu pojawił się strażnik. W pomieszczeniu zapanowała cisza. Dwie kobiety nie spuszczały z siebie wzroku. Nikłe światło świecy sprawiało, że twarze wyglądały niczym upiorne maski. Sulikta odwróciła oczy od córki by spojrzeć na potrawy pojawiające się na stole. Kobieta nienawidziła się w tamtej chwili, za to, że tak zachłannie na nie patrzyła. Ale głód, który cierpiała od miesiąca nie dawał o sobie zapomnieć.

- Proszę matko, częstuj się, pewnie jesteś głodna. – Demeter splotła palce rąk tuż pod brodą i patrzyła na swoją matkę z nieukrywanym rozbawieniem.

Oczywiście suko, że jestem głodna, pomyślała była Królowa, wiesz o tym najlepiej, bo to z twojego rozkazu mnie głodzili. Sulikta wzięła łyżkę i nałożyła sobie potrawki z zająca. Następnie nalała sobie do pucharu wina i wzięła potężny łyk.

- Nie boisz się – zaczęła Demeter. – że może to zatrułam?

Sulikta zawahała się, ale jedynie na moment. Kobieta spojrzała na swoją córkę, a kąciki jej ust nieznacznie się uniosły.

- Gdybym potrzebna ci była martwa już dawno bym nie żyła, ale jednak coś nie pozwala ci mnie zabić. – znów zamoczyła usta patrząc cały czas na młodą kobietę.

Och, oczywiście, że Demeter nie mogła jej tak po prostu uśmiercić. Przecież była jej potrzebna, tylko ona znała treść przepowiedni, tylko ona mogła wyjawić, co ona dokładnie zawiera. Ta wiedza, że jej córka jednak czegoś od niej chce niebywale ją rozbawiła.

Demeter natomiast na te słowa straciła cały swój dobry nastrój. Wbiła swoje lodowate spojrzenie w matkę.

- Uważaj Sulikto, bo mogę zmienić zdanie i zabić cię jak psa. – warknęła – Mogę wszystko, jestem Królową, nieśmiertelną Królowa Laary!

Nagle po tych słowach w komnacie rozległ się śmiech. I nie był on wymuszony, można było w nim wyczuć szczere rozbawienie. Sulikta nie udawała, w jej jasnych oczach zalśniły łzy, które starła, gdy ucichł również jej chichot.

- Nieśmiertelna Królowa? – znów zachichotała – Och droga córko, to że nie umrzesz ze starości bynajmniej nie oznacza, że będziesz żyć wiecznie – w jednej chwili twarz kobiety spoważniała. – Umrzesz córko, umrzesz ja to wiem, ja o tym słyszałam…umrzesz, gdy tylko Ona pojawi się na świecie.

Twarz Demeter nagle przestała przypominać cokolwiek, co ludzkie. Jej oczy niebezpiecznie lśniły, rysy się wyostrzyły. Jej ruch był szybki, zerwała się ze swojego miejsca i w sekundę była, przy Sulikcie. Jej dłonie odnalazły szyję kobiety i zacisnęły się na niej jaj szczypce. A przez jej palce przelewał się strumień mocy.

- Nie! – warknęła, a to warknięcie bardziej przypominało coś zwierzęcego niż ludzkiego. – Nie, kochana matko, ja będę trwać po kres świata, a to dziecko z przepowiedni, w którym tak pokładasz nadzieję, umrze z mojej ręki błagając o litość!

Sulikta podniosła ręce do dłoni córki bijąc je i walcząc o oddech. Twarz Demeter wykrzywiła się w paskudnym grymasie, gdy puszczała matkę.

- Zabrać ją. – machnęła na strażników nieukrywanym obrzydzeniem patrzyła jak mężczyźni podnoszą kobietę.

Ich oczy znów się spotkały. Oczy córki i matki. Była to tylko sekunda, ale obie się czegoś wtedy dowiedziały.

Sulikta, że jej córka jest potworem w ludzkiej skórze.

Demeter, że jej matka wierzy w słowa przepowiedni, co może oznaczać, że nie jest w tym osamotniona.

Przepowiednia, słowa starej i szalonej Matki Czasu, czy one naprawdę są prawdą?

 kraj Vizanx

- Nasz król nie może myśleć poważnie o tym traktacie, gdyby przyjął te warunki…

…to byłby koniec waszych intryg, zakończył w myślach zdanie arystokraty. Usłyszał rozmowę całkiem przypadkiem i od razu poczuł zniesmaczeni. Nie lubił intryg politycznych, ani polityki samej w sobie. A na te całe bankiety chodził jedynie na prośby swojego wuja. Gdyby nie on już dawno porzuciłby dworskie życie. Na te myśli popatrzył na swój strój z krzywym uśmiechem. Najwygodniej czuł się w zwykłej koszuli i spodniach, najlepiej siedząc na koniu i przemierzając galopem wolne przestrzenie. Podniósł wzrok z ubrań na ściany komnaty, w której przebywał. Sala balowa była dla niego jak klatka. Dusił go jej przepych jak i przeznaczenie. Nie widział sensu w bezmyślnym tańcu, a na myśl o rozmowach zapatrzonymi w siebie arystokratami czuł okropną gorycz w ustach. Popatrzył wokół siebie. Na dzisiejszym przyjęciu pojawiła się cała śmietanka towarzyska Vizanx. Swoim bystrym wzrokiem wypatrzył wielu arystokratów rodów służących rada samemu królowi. Patrząc na nich nie czuł jednak szacunku. Napawali go wstrętem, to przez nich państwo upadało. Winne temu były te ich egoistyczne gierki. Nie mógł i nie chciał zrozumieć, jakie motywy kierowały tymi ludźmi. Porwał z tacy szampana i wziął łyk by pozbyć się niemiłego smaku. Cóż, musiał jednak przyznać, że nie tylko intrygi budziły w nim te negatywne odczucia. Te same uczucia budziły w nim patrzące na niego nachalnym wzrokiem kobiety na Sali. Był przyzwyczajony do takich spojrzeń. Już rok temu, gdy skończył osiemnaście lat, wuj odbył z nim pewną rozmowę. Powiedział mu wtedy, że wszystkie arystokratyczne matki wrzuciły jego, Arantha Marittisa na listę potencjalnych kandydatów na męża dla ich córek. Niestety wuj się nie mylił, już tydzień po urodzinach odwiedziła go kobieta z niedwuznaczną propozycją. Po tamtym incydencie starał się jak mógł, by nie było ich więcej. Arystokratki jednak nie odpuściły i jak to podsumował jego krewny, „wcale im się nie dziwił”. Aranth był młodym, silnym mężczyzną. Jego uroda była sławna na dworach. Miał jasną cerę, jego czekoladowe loki okalały niewątpliwie piękną twarz, a oczy jak niebo w czasie burzy dodawały mu tylko tajemniczości. Jednak nawet jego uroda bladła, gdy tylko wspomniało się o jego pochodzeniu. Przecież był jednym z wyżej postawionych osób w państwie, mógł mieć wszystko, był siostrzeńcem samego króla. Tak, Aranth słyszał, co mówią o nim kobiece plotki, był dobrym słuchaczem i co najważniejsze umiał zdobyte informacje wykorzystać. Tak i tym razem postanowił poszpiegować. Wziął z tacy kolejny kieliszek i z wyuczonym idealnym uśmiechem zagłębił się w arystokratyczną dżunglę.

Hell

Dwór Devlish jak zwykle był spokojny. Cały budynek jak i ogród skąpany był w ciszy. Mimo, że wysoko na niebie świeciło słońce, lokatorzy tego domu spali głębokim snem. Istoty, które słońce pali, a nie grzeje. Chodzące demony.

Okna zasłonięte były ciężkimi czarnymi kotarami, które nie przepuszczały promieni. Wrota zamknięte na najróżniejsze zamki. Mieszkańcy nie lubili nieproszonych gości, a ci, którzy odważyli się przekroczyć próg dworu rzadko wracali do tego miejsca. Było ono zimne, nawet ogród, choć zadbany wydawał się trwać, a nie żyć. Róże o kolorze krwistej czerwieni były jedynym kolorystycznym akcentem.

Nagle w jednym z okien poruszyła się zasłona. Nie została odsłonięta, jednak lekko zafalowała, jakby pod wpływem dotyku. I tak było w istocie.

Za tym ciemnym materiałem krył się pokój, surowy, tak jak cały budynek. Ściany pomieszczenia pomalowane zostały na głęboki granat. Na podłodze położony został czarny dywan. Przy ścianie naprzeciw drzwi stał stół zawalony papierami. W kącie był fotel, a tuż obok stolik. W drugim zaś znajdowała się biblioteczka. Jedynym źródłem światła była świeca w świeczniku, który był trzymany w dłoni. W tej samej, która przed chwilą dotknęła tęsknie kotar. Delikatny płomień oświetlał właściciela dłoni. W nikłym świetle można było zobaczyć jedynie twarz, ale to wystarczyło, by w płucach zabrakło tlenu, a zarazem serce przestało bić.

Był to młody mężczyzna, a jego oblicze było zarazem przystojne jak i przerażające. Jego czarne proste włosy sięgały ramion, cera miała kolor białej niepisanej kartki. Od oka do kącika jego ust przebiegała blizna, która bynajmniej go nie oszpecała. I usta, pełne, czerwone i kuszące, na których tamtej chwili igrał tęskny uśmiech. Ale nic nie przykuwało uwagi tak jak jego oczy. Te, które odkrywały prawdę o nim samym. Tylko jedna osoba miała to spojrzenie. Jedno oko lśniące niczym płynne złoto i drugie, które było oznaką demonicznej siły, czerwone, krwiste, cały czas żądne bólu i cierpienia. Jedno niepowtarzalne połączenie. Przekleństwo Van’a Devlisha, pana dworu, Hell i samej śmierci.

* * *

Mam nadzieję, że was nie zanudziłam i nie usnęliście. Poza tym przepraszam za błędy, które pewnie się pojawiły. Jestem tylko człowiekiem, więc je popełniam.

Pierwszy rozdział za nami. Proponuję wam również byście zajrzeli do „Słowniczka”, gdzie znajdziecie opis świata przedstawionego, jak i niektóre rzeczy, które mogą być dla was nie jasne. Tam znajdziecie odpowiedzi.

Pozdrawiam i zapraszam do komentowania.