Rozdział Drugi

włączcie, proszę Nightwish - Ever Dream

„ Ov spuścił skarb swojej Pani na Ruten. A z jej wnętrza wypłynęła czysta energia, która stworzyła Nieśmiertelnych”

Matka Czasu

    Trzymała dłoń tej biednej kobiety i modliła się do Zahry, aby dodała siły temu drobnemu ciału. Poród trwał już piętnaście godzin i Matka obawiała się, że kobieta nie zniesie ani minuty dłużej. Widziała wycieńczenie na jej twarzy, pot spływający po jej skórze. Jego krople lśniły niczym małe diamenty. Słone łzy pomału płynęły po policzkach. Wyczerpanie kobiety było potężne. Matka mocniej ścisnęła tę delikatną dłoń i z żalem stwierdziła, że kobieta nie przeżyje porodu. Za dużo mocy zużyła, za dużo cierpienia zaznała.

    - Eune dasz radę, wytrzymaj jeszcze trochę. – Szepnęła do jej ucha i wolną ręką pogładziła ją po jasnych włosach.

Młoda kobieta nie odpowiedziała, wbiła jedynie swoje błękitne oczy w Matkę Czasu. Był w nich spokój i miłość. Eune znów zaskoczył skurcz, krzyk kobiety wypełnił pomieszczenie. Po chwili jednak ucichł i zrobił miejsce innemu dźwiękowi. Płaczowi dziecka.

    Matka rozluźniła uścisk i spojrzała na dłonie Znachorki, w których leżała mała istotka. Na główce widać było jasny meszek, oczy pozostały zamknięte, ale wiedziała, jakiego są koloru.

    - Matko… - usłyszała cichy szept i od razu spojrzała na biedną Eune. – Proszę…Matko proszę, ukryj ją…nie pozwól…

    - Eune – uciszyła ją kobieta. – Zrobię wszystko, co trzeba. A teraz odpoczywaj kochana.

    - Jeszcze jedno. – Głos dziewczyny stawał się coraz cichszy. – Callea, nazwij ją Call…ea…

    Z tym imieniem kobieta wydała ostatnie tchnienie. Matka Czasu pochyliła się nad jej ciałem i delikatnie zamknęła jej oczy, a na czole złożyła lekki pocałunek. Następnie odwróciła się do Znachorki, po czym wyciągnęła ręce. Już po chwili miała na rękach małe ciałko. Uśmiechnęła się i pocałowała dziecko tak samo jak wcześniej jej matkę.

- Taka mała, a już jesteś mitem. Jesteś nadzieją śliczna Calleo.

   

kraj Laary

    Loch, wszędzie brud, w powietrzu unosił się zapach potu i moczu. Łańcuchy lśniły w nikłym świetle przedostającym się przez małe okienko. W niewielkim pomieszczeniu znajdowało się sześć osób, ale tylko jedna leżała na pryczy. Okryta brudnym kocem starała się zapomnieć o bólu i głodzie. Nie pamiętać, co jej odebrano. Po policzku Sulikty spłynęła pojedyncza łza. Nie łkała, nie mogła sobie na to pozwolić. Nie chciała pokazać żadnej słabości. Spojrzała na ziemię, gdzie spała piątka jej wiernych towarzyszy. Odważni żołnierze, którzy nie pokłonili się Demeter.

    I co z tego, zdawało się pytać jej serce, i tak wszyscy pomrzemy.

    W tej samej chwili jakby odpowiedź na jej niezbadane pytanie Ziemia się zatrzęsła. Nie fizycznie, to nie była siła natury. Droga Zahry, droga mocy została zachwiana. Kobieta odrzuciła koc, podniosła się na nogi i wyjrzała przez kraty w oknie.

    To była moc, czy tylko złudzenie?

    Przez jej ciało przeszedł dreszcz. Mocniej zacisnęła palce na metalowych prętach. To była czysta energia.

    Matko Czasu, czy to jest to, o czym mówiłaś?

   

    To nie była zwykła komnata. Na ścianach znajdowały się wyszukane gobeliny i ozdoby. Na podłodze lśnił szyty złotymi nićmi dywan. W rogach ustawione zostały piękne rzeźbione lampy. A w centrum tego wszystkiego stało łóżko. Zrobione z czarnego drewna, nogi ozdobiono złotem i klejnotami. Jedwabna pościel wydawała się gładka i miękka. Pod nią leżała kobieta. Trwała w niespokojnym śnie, rzucała się na boki. Z jej idealnych ust wydobywały się jęki. Coraz głośniejsze, aż zmieniające się w krzyk. Trawiona koszmarem kobieta wrzasnęła przeraźliwie po raz ostatni, po czym otworzyła powieki i usiadła na łóżku. Oczy Demeter były nienaturalnie rozszerzone, oddech miała urywany, a po jej mleczno białej skórze spływał pot. Wzięła potężny wdech, który ją trochę uspokoił. Zmięła w rękach jedwabny materiał i wbiła wzrok przed siebie.

    To nie był zwykły sen. Z nimi, z normalnymi koszmarami umiała sobie radzić. To było coś więcej. Jakby nić mocy zagłębiająca się w jej czaszce i pragnąca wciągnąć ją do nierealnego świata. Na wspomnienie tego, co zobaczyła na jawie ogarnął ją lęk. Tę, która jest nazywana przez ludzi potworem. Kobietę, która nie ma uczuć. Opadła na poduszki. Tak, to nie było normalne, gdyby takie było, nie byłaby wyczerpana, nie zabrano by jej tyle energii.

    Była pewna, że tej nocy nie odpłynie już w objęcia snu.

Hell

    Poczuł to.

    Poczuł to tak, jakby ktoś wbił mu sztylet w serce. Była to zaledwie sekunda, a dla niego niosło to tyle ukojenia. Zapragnął więcej, dużo więcej. A, gdy minęło wydawało mu się, że nie zniesie tej straty. Miał ochotę wyć, jęczeć, dać ujście swojej wściekłości. W tamtej chwili wyglądał na demona, za którego mają go ludzie. Jego prawe oko żarzyło się wściekłą czerwienią. Patrzył na otaczające go przedmioty z rządzą mordu, tak jakby w tamtej chwili pragnął tylko coś zniszczyć. Instynkty wzięły nad nim górę. Dlatego, gdy w tym momencie rozległo się pukanie do drzwi z jego gardła wydostało się tylko przeraźliwie warknięcie. Osobnik mimo tego się nie przestraszył, uchylił drzwi, by po chwili przystąpić próg.

    - Więc już wiesz. – Stwierdził gość, lekko się uśmiechając.

    Był to chłopak wyglądający na niewiele młodszego od Van’a. Miał blond włosy identycznej długości jak drugi mężczyzna. Jego złote oczy patrzyły na Devlisha z widocznym rozbawieniem. Lekkim krokiem przemierzył pokój i rozsiadł się wygodnie w fotelu.

    - Uspokój się Van’ie, gdyby zobaczył cię ktoś ze służby uciekłby z krzykiem.

    Mężczyzna spojrzał na niego z mieszaniną wściekłości i zaskoczenia. Po chwili jednak, jakby coś sobie przypomniał, rozluźnił mięśnie i zrezygnowany opadł na krzesło przy biurku.

    - Nie powinieneś tu być, gdy jestem w takim stanie Mathasie.

    Blondyn machnął lekceważąco ręką i wbił lśniące oczy w Devlisha.

    - Musiałem przyjść. – Przerwał i uciekł wzrokiem gdzieś w bok. – Czy to pewne bracie, czy ona w końcu się pojawiła?

    Na ustach Van’a pojawił się uśmiech, a spojrzenie stało się rozmarzone. Znów wezbrały w nim uczucia, ale tym razem była to tęsknota zmieszana ze zniecierpliwieniem. Złączył dłonie tuż pod brodą i na nich położył głowę.

    - Tak – wyszeptał.

    W tym jednym słowie zawarta była cała prawda o nim samym. Cała nadzieja. To jedno słowo na nowo obudziło w nim serce, które jak myślał już dawno pochował.

kraj Vizanx

    Mijał barwne gobeliny biegiem, próbując się jak najszybciej dostać do komnaty wuja. Nadal trzęsły mu się dłonie po zrywie mocy. Przeraziło go to zachwianie. Energia jakby przeniknęła przez jego ciało, zmroziła kości i ogrzała okolice serca. Choć nogi odmawiały mu posłuszeństwa, nie mógł się zatrzymać. Po drodze potrącił pokojówkę, ale nawet wtedy nie przystanął, tak jakby tego nie potrafił. Jakby magia pchała go siłą do przodu.

    W końcu stanął przed upragnionymi drzwiami. Otworzył je zamaszyście i wszedł do środka. Wnętrze sypialni było proste. Ściany w kolorze brązu, żadnych złoceń, czy kamieni. W centrum stało łóżko, ale ku jego zdziwieniu, było puste. Rozejrzał się wokoło, wuj stał w oknie i patrzył przed siebie. Aranth podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu. Król spojrzał na niego, ale jego oczy były inne niż zwykle, wyglądały spokojnie, jakby we wnętrzu tego wiecznie rozgniewanego człowieka, przestała się toczyć walka. Nigdy czegoś podobnego nie widział.

    - Wuju? – Odezwał się szeptem, instynktownie czując, że tak nakazuje sytuacja.

    Mężczyzna uśmiechnął się do siostrzeńca i palcem wskazał na zewnątrz.

    - To wszystko jest moje, a kiedyś i ty miałeś zasiąść na tronie.

    - Miałem? – Zapytał Książe, nic nie rozumiejąc. Ale nagle przypomniało mu się wcześniejsze zdarzenie i wszystkie pytania wyleciały mu z głowy. – Wuju, moc…

    - Wiem – przerwał mu Król – Wiem, mój drogi. Ona się narodziła.

    Aranth cofnął się o krok i spojrzał przerażony na krewnego. Miał wrażenie, że jego wuj oszalał. Ta twarz, zawsze ściągnięta zmarszczkami zmartwienia, teraz była gładka i spokojna.

    - Kiedyś zrozumiesz. – Ponownie odezwał się władca, – Kiedy ją zobaczysz, wszystko pojmiesz. A teraz wracaj do siebie chłopcze. Niech Zahra nad tobą czuwa.

    Młodzieniec pojął, że został odprawiony. Wyszedł z komnaty z jeszcze większą listą pytań. I tajemnicą, która miała kiedyś zostać odkryta.

Wschodnie Wrota

    Ogród lśnił w blasku księżyca. Przez jego centrum ciągnęła się dróżka. Po obu jej stronach rosły kwiaty: róże, tulipany, lilie. Dalej można było zobaczyć krzewy i drzewa owocowe. Dostępu do tej Idylli, strzegł wysoki żywopłot i subtelna, niczym mgła, magiczna osłona. Idąc ścieżką, można było dojść do środka ogrodu, gdzie stała ławka. Biała, stara, ale mająca w sobie wiele wspomnień. To właśnie na niej siedziała para ludzi.

    Mężczyzna i kobieta. Kapłan i Kapłanka. Dwoje Nieśmiertelnych, którzy strzegli najważniejszej tajemnicy Rutenu. Przytuleni do siebie obserwowali nocne niebo. Każdy na swój sposób, próbował przyswoić sobie zdobytą wiedzę. To kobieta poruszyła się pierwsza, odwróciła się do towarzysza i spojrzała mu w oczy.

    - Oni też już wiedzą, prawda? Nasi synowie?

    Kapłan pochylił się ku niej i pocałował jej czoło. Odgarnął zbłąkany, już siwiejący, lok za ucho.

    - Tak. Wszyscy trzej.

    Oczy kapłanki nagle zaszły łzami. Objęła twarz ukochanego, a kciukami delikatnie pieściła jego policzki.

    - Nawet jego nazywasz synem? Mimo, że… - głos jej się załamał.

    - Nie spłodziłem go, Irrith, to prawda, ale zawsze myślałem o nim jak o synu. – Położył własne dłonie na jej kruchych palcach. – Nie płacz najmilsza, to powinien być czas radości. Właśnie narodziła się nadzieja Rutenu.

    Kobieta kiwnęła głową i mocniej przytuliła się do mężczyzny.

    - Oby tylko nic nie zmieniło losu. – Wyszeptała – Oby tylko nasz syn nie musiał cierpieć, a nadzieja nie poległa.

    - Wszystko jest w rękach Zahry.

    - I naszych – dopowiedziała Kapłanka.

    - I naszych, najmilsza.

* * *

Nie za szybko? Przepraszam, że tak nagle dodaję nowy rozdział, ale mam czas, to publikuję.

Mam nadzieję, że wszystko opisuję jasno i przejrzyście i nie macie problemu z orientacją świata Rutenu.

Pomału będzie się rozkręcała akcja, na razie nic ciekawego się nie dzieje, wiem, ale obiecuję, że później będzie lepiej.

Pozdrawiam.